‘Istanbulletin’

Heb je wel eens meegemaakt dat je echt bijna uitgehongerd was? Dat jouw maag zichzelf begint te verteren door het gebrek aan voeding? Dat je dan uit eten gaat en eten bestelt, maar dat het echt niet op schiet. Tien minuten later heb je niets. Kwartier later nog niets, twintig minuten, dertig minuten… dan! Dan… komt de ober eindelijk met eten. Jouw eten. Elke stap die hij richting jou zet, vult jouw hoofd met spanning en jouw ogen met fonkelingen. Dat euforische gevoel dat je krijgt, terwijl hij de glimmende borden met versierd eten voor je neer legt en “smakelijk eten” zegt. Het moment dat je het aanschouwt en denkt: “waar ben je heel mijn leven geweest, lasagne? Ik heb sinds de burgeroorlog niets meer gegeten, lijkt het wel.” Je pakt jouw mes en vork en verwelkomt het eten door erin te snijden, alsof je het omarmt met beide armen. Blijdschap. Dat gevoel. Zo voelde ik me, toen ik zag dat ze me tegemoet liep vanuit het winkelcentrum, door de glazen wanden heen.